της Ιωάννας Κατσίμπα
Έδεσε το λουρί από τα ψηλοτάκουνα κόκκινα πέδιλα γύρω από
τους λεπτούς αστραγάλους της και ορθώθηκε πάνω τους… Κινήθηκε με άνεση μέχρι
τον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλο της… Έστρωσε το στενό ξεβαμμένο τζιν που τύλιγε τους
λεπτούς γοφούς της και το μεταξωτό
τοπάκι που έγλυφε απαλά επάνω τους
ακαθόριστες οργαντίνες μύτες
κόκκινες και σέπια, τονίζοντας τις γραμμές ενός κορμιού που εδώ και
χρόνια ήταν κάτι περισσότερο και παραπέρα από απλό κορμί… Το στήθος, στητό και
στρογγυλό, φωτιζότανε στο ντεκολτέ με το μοναδικό του στολίδι… ένα κόκκινο
τριαντάφυλλο τυλιγμένο από ένα φίδι… το σύμβολο της δικής της ύπαρξης…
Πέρασε από πάνω της το τζίν μπούστο κι έσφιξε τα κορδόνια του
στη μέση της… κοιτάχτηκε άλλη μια φορά αφηρημένα στον καθρέφτη και κινήθηκε
προς το κομοδίνο… Αυτό το κορμί, είχε από μόνο του μια απαλή χορευτική κίνηση
κι απόλυτη στη θηλυκότητα του που η ίδια
ποτέ δεν επεδίωξε… Απλώς ήταν εκεί. Και
ήταν έτσι… απ' όταν το κορμί της έπαψε να είναι απλό κορμί.. απ' όταν η
αύρα της πέρασε τα όρια της απλής χρήσης της δομής της…
Πήρε από το κομοδίνο το κουτάκι με τις σκιές, και με
μηχανικές κινήσεις έσυρε με το πινέλο
πάνω από τα βλέφαρα της την αγαπημένη της παστέλ από βαθύ γαλαζοπράσινο… Τα μάτια της, πότε
φουρτουνιασμένη θάλασσα, πότε γαλάζιος ουρανός, και πότε τιρκουάζ του πελάγου… πάντα ο καθρέφτης της ψυχής της…
η ταυτότητα της… Πέρασε το κοραλλί κραγιόν στα χείλη της κι έγλυψε τη γεύση του… Έστρωσε τις κόκκινες
τούφες των μαλλιών της στο μέτωπο της ,και πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο στο
κομοδίνο..
Ήταν έτοιμη… χαμογέλασε ανάβοντας το λεπτό τσιγάρο…8 λεπτά
ακριβώς… Πάνε χρόνια που δεν χρειαζότανε πια χρόνο να ετοιμαστεί ..δεν
χρειαζότανε καν να μεταμορφώνεται με
φτιασίδωμα σε κάτι που δεν είναι .. Απλώς είναι
έτσι η ύπαρξη της… γεμάτη… ζωντανή… το κορμί της, τα πάντα της μιλούν τη
δική τους γλώσσα… είτε πάνω στο μυτερό
τακούνι με το στενό της τζιν, είτε με τα πόδια γυμνά στη κουζίνα της με το
τριμμένο σορτς και το ξεχαρβαλωμένο μακό που παίζει με την διαχρονική παθιασμένη εφηβεία της..
…Φύσηξε τον καπνό ψηλά γέρνοντας το κεφάλι προς τα πίσω…
πάντα χαμογελώντας μα και μ έναν
ασυγκράτητο θυμό που ολοένα και θεριεύει μέσα της, βυθίστηκε στις σκέψεις της..
Οι άνθρωποι, γεννιόμαστε γυμνοί κι ελεύθεροι χωρίς
οδηγίες χρήσης… έχουμε μέσα μας υλικό να
σπουδάσουμε, να μάθουμε, να εξερευνήσουμε, σε μέγεθος μεγαλύτερο ενός ολόκληρου
σύμπαντος ο κάθε ένας… τι είναι καλλιέργεια και μόρφωση τάχα, αν δεν είναι η
σπουδή αυτή;… τι μας προχωράει αν όχι η ανακάλυψη του εαυτού μας μέσα από τα γύρω μας? Τι είναι ζωή αν δεν
είναι η ανατροπή των ορίων, το σπάσιμο των οριζόντων και οι καινούργιες
ανακαλύψεις; Τι είναι χαρά αν όχι η
ξεγνοιασιά της ανατρεπτικής διαχρονικής ενήλικης
εφηβείας ;…τι είναι ζωή αν δεν αλλάζουν
ζωές μέσα από σένα; Αν δεν αλλάζουν μάτια; Τι είναι κότσια αν δεν είναι το
σπάσιμο των ορίων των εαυτών μας; Οι ανατροπές μας;… Τι είναι γέλιο, αν όχι το
παιχνίδι της ευφυΐας;
…Το τσιγάρο τελειώνει και οι σκέψεις άρχισαν να βιάζονται καθ
οδόν προς τη πόρτα…
Το πρώτο της μεγάλο πιστεύω, είναι αυτό.. «πιστεύω στον
άνθρωπο… στη δύναμη του»
Κανείς δεν ζει χωρίς αναπνοή… η δική της αναπνοή είναι η
πίστη της στην αυθεντική καλοσύνη… στα ανθρώπινα… στη μόρφωση που κατακτιέται
και δεν δανείζεται σε συμβόλαια θρανίων… Η δική της αναπνοή, είναι το ταξίδι,
στο δώρο της ζωής που της δόθηκε… με κάθε μέσο… με κάθε πάθος… με κάθε αίσθηση
…με κάθε αισθητήριο όργανο… Ο σεβασμός στον νου που μας χαρίστηκε… στο αυτόφωτο
αυτό αστέρι της αρτιότερης ύπαρξης… στη μόρφωσή του με αφή, γεύση, ανακαλύψεις…
η καλλιέργεια της ψυχής του…
…Έσβησε το τσιγάρο, και προχώρησε προς την έξοδο… χαμογέλασε
ξανά… έχει σπάσει προ πολλού τα συμβατικά όρια και τους κανόνες χρήσης των
πραγμάτων… και ξέρει πια πως σε αυτό
είναι μόνη… ζεί τον θυμό της, μέσα στο πάθος των πάντων της, κομμάτι της όπως
και τα τακούνια της… … Εκρήξεις,
χείμαρροι, φωτιές, πηγές, χρώματα και στραφταλίθρες… όλα είναι εκεί… όλα δικά
της κι αγαπημένα της… όλα απόλυτα θηλυκά κι ανθρώπινα από τους θησαυρούς του
σύμπαντος που ανακαλύπτει πόντο πόντο μέσα της… μέσα σας…
…Ξέρει πια πως θα είναι πάντα μόνη σε αυτό.. και θα είναι
πάντα θυμωμένη που τόσοι κόσμοι.., σύμπαντα πάνε χαμένα σε άγευστες ζωές
συμβατικές… βολεμένες στα λίγα και στις δανεικές γνώσεις… σε κανόνες κι οδηγίες
χρήσης… Θα είναι πάντα θυμωμένη και για τον έρωτα… που δεν ζει ούτε το
απειροελάχιστο από τις διαδρομές του… που έχει όριο πέντε βήματα στη φαντασία…
με στρινγκ και ζαρτιέρες και τον είπανε σεξ… στη μεγαλύτερη προσβολή του… Κορμί χωρίς μυαλό… χωρίς τα πάθη του νου του
… είναι το απόλυτο ανιαρό τίποτα…
Το μεγάλο κενό της ζωής της, αυτό που δεν έχει ζήσει… είναι
να ερωτευθεί άγρια, παράφορα… την πρόκληση του άγριου έρωτα…
…Τράβηξε τη πόρτα πίσω της και χαμογέλασε πονηρά για άλλη
μια φορά… δεν εχει φορέσει, ουτε θα φορέσει, ποτέ της στρινγκ… υπάρχει θεός!!!
