ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟ

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την μέρα που ο Γιώργος Σεφέρης πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας στις 10 Δεκεμβρίου 1963 «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από μια βαθιά αίσθηση του ελληνικού πολιτισμού», συμφωνα με την επίσημη ανακοίνωνση της Σουηδικής Ακαδημίας.

Σε ανάμνηση εκείνης της ημέρας δημοσιεύουμε την "Μποτίλια στο πέλαγο" από το "Μυθιστόρημα" (1933/34)

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟ

Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι
και παραπάνω
το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει˙
τρεις βράχοι σε σχήμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεύκα, μαύρα και κίτρινα
κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη˙
και παραπάνω ακόμη πολλές φορές
το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά
ως τον ορίζοντα ως τον ουρανό που βασιλεύει.

Εδώ αράξαμε το καράβι να ματίσουμε τα σπασμένα κουπιά,
να πιούμε νερό και να κοιμηθούμε.
Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη
και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
Εδώ μέσα στα βότσαλα βρήκαμε ένα νόμισμα
και το παίξαμε στα ζάρια.
Το κέρδισε ο μικρότερος και χάθηκε.

Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά. 

Παραθέτουμε επίσης, το τέλος της επίσημης ομιλίας του Γ.Σ. κατά την απονομή. Κοιτάξτε πόσο επίκαιρο είναι...

<< [...] Σ᾿ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν᾿ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.

Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα. >>