ΑΓΩΝΙΑ

της Πετρούλας Χασιώτη

(Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής, Άνοιξη 2013) 

Ώρα 9:00πμ

  Τα μαύρα της μάτια κοιτάζουν ανέκφραστα την αυλή του μικρού της σπιτιού, ενώ ο αέρας ανακατεύει στοργικά τα καστανά μαλλιά της.Χοντρές νυφάδες χιονιού ξεκουράζονται στιγμιαία στο χλωμό πρόσωπό της κι έπειτα λιώνουν. Καθισμένη στα σκαλιά της εισόδου προσπαθεί να βάλει σε τάξη αυτά που σκέφτεται και νιώθει. Δίπλα της ακουμπισμένος ο μεγάλος σάκος με όλα όσα θα χρειαστεί σήμερα.Τα τσεκάρει στο μυαλό της ένα-ένα, είναι όλα εκεί.''Πρέπει να τα καταφέρω'' σκέφτεται ξανά και ξανά. Είναι η πιο σημαντική παράσταση!

Ώρα 10:00πμ

  Περνάει την μεγάλη πύλη της σχολής χορού και περπατάει σταθερά προς την αίθουσα.Μαζεύει τα μαλλιά της αυστηρό κότσο,δένει τις σατέν κορδέλες γύρω από τους αστραγάλους της και ξεκινάει το ζέσταμα.Δύο ώρες μετά η πρόβα είχε τελειώσει.Όταν έμεινε μόνη στην αίθουσα έβαλε μουσική και ξαναπρόβαρε το σόλο της για να είναι σίγουρη για τον ευατό της. Το ξαναέκανε. Και έπειτα πάλι. ''Έύα'', άκουσε μια φωνή και σταμάτησε απότομα, ''Τί κάνεις ακόμα εδώ;'' τη ρώτησε η καθηγήτριά της. ''Εγώ,εε..,έκανα...πρόβα'', κατάφερε να πει λαχανιασμένα. ''Πρέπει να ξεκουραστείς, είναι σημαντική μέρα για σένα.'' Εκείνη η παράσταση δεν ήταν η πρώτη της Εύας, πέρασε πολλές ώρες και πολλές παραστάσεις, εδώ και 13 χρόνια, ως πρώτη χορεύτρια στη σχολή χορού της γειτονιάς της.Όμως, εκείνη η παράσταση θα καθόριζε την καριέρα της.Εκπρόσωποι από τις μεγαλύτερες σχολές χορού της Ευρώπης θα παρακολουθούσαν την παράσταση που διοργάνωναν σε συνεργασία όλες οι σχολές χορού τις χώρας.Οι καλύτεροι χορευτές της χώρας περίμεναν προτάσεις από ξακουστά μπαλέτα. Κάποιων οι ζωές θα άλλαζαν απόψε. Η Εύα δεν απάντησε, ήθελε να συνεχίσει. ''Θα τα πας περίφημα,μην κουράζεσαι άλλο'',της είπε η δασκάλα της και γύρισε να φύγει. Σταμάτησε λίγο πριν την πόρτα, γύρισε και την κοίταξε, ακούμπησε την μπάρα και με βουρκωμένα μάτια της είπε '' Ό,τι κι αν γίνει σήμερα, αύριο, του χρόνου, όσο χαμηλά κι αν πέσεις, να θυμάσαι πάντα πως η λύση βρίσκεται εδώ'' ,και χτύπησε με την παλάμη της ανοιχτή την μπάρα. ''Εδώ θα βρεις τις απαντήσεις που ζητάς.Σημασία δεν έχει αν θα κερδίσεις,σημασία έχει αν  χάσεις να βρεις τη δύναμη να επιστρέψεις''.

Ώρα 1:00μμ

  Συνάντησε τις φίλες της από τη σχολή στο εστιατόριο.Κατά τη διάρκεια του φαγητού γελούσανε και μιλούσανε για διάφορα θέματα, όμως, μέσα τους ξέρανε πως το συναίσθημα που επικρατεί είναι το άγχος.Όσο φίλες κι αν ήτανε, οι θέσεις ήταν περιορισμένες και αυτό ενίσχυε τον ανταγωνισμό μεταξύ τους.Μετά το φαγητό ανέβηκαν στο λεωφορίο που θα τους πήγαινε στη σκηνή όπου θα χόρευαν.Το ταξίδι ήταν σύντομο αλλά τους φάνηκε αιώνας.Όταν έφτασαν κατευθήνθηκαν στα καμαρίνια όπου ξεκουράστηκαν για λίγο.Ώσπου άρχισαν οι προετοιμασίες.Καλυντικά, αξεσουάρ μαλλιών, ρούχα και παπούτσια χορού διαδέχονταν το ένα το άλλο και μία μία οι μπαλαρίνες ανέβαιναν στη σκηνή για τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Ώρα 8:00μμ

  Η αυλαία ανοίγει και η Εύα εισπράττει το πρώτο της χειροκρότημα.Ήταν η σειρά της.Τα φώτα την τυφλώνουν και δεν μπορεί να διακρίνει το κοινό που την χειροκροτάει.Ήταν η ευκαιρία της.Το κομμάτι άρχισε να παίζει και μια αλληλουχία από βήματα έπαιρνε σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή.Ήθελε να το ζήσει αλλά όσο το σκεφτότανε την κυρίευε το άγχος.Αποφάσισε να σταματήσει να σκέφεται. Της απόμεναν μόνο μερικά λεπτά χορού. Και τότε ξέσπασε. Η πίεση και το άγχος όλων αυτών των μηνών εξαφανίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους σε δυναμισμό, έκφραση και αποφασιστικότητα. Την κυρίευσε το συναίσθημα,η μουσική την παρέσειρε σε περίεργα μονοπάτια, επικίνδυνα. Ώσπου έγινε κάτι ξαφνικό, άρχισε να αυτοσχεδιάζει.Είχε βγει εκτός χορογραφίας και δεν μπορούσε να το ελένξει. Ακολουθούσε απλά τα πόδια της.Ένα δυνατό χτύπημα της καρδιάς της την έκανε να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά.Από τις σκέψεις της την έβγαλε το χειροκρότημα του κοινού που ήταν τώρα πιο δυνατό από πριν.Θυμωμένη με τον εαυτό της, απογοητευμένη και καταρακωμένη από αυτό που μόλις συνέβη υποκλήθηκε και χάθηκε πίσω από μια κουίντα.

  Η ανάσα της ήταν τώρα γρήγορη και βαριά, το πρόσωπό της έκαιγε και η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή.Ξέσπασε σε κλάματα, βουβά δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της παρασέρνοντας στο διάβα τους το μακιγιάζ της.Βουβά δάκρυα που αν είχαν φωνή θα ούρλιαζαν από πόνο και αγανάκτηση.Το σώμα της πονούσε,τα δάχτυλα των ποδιών της μάτωναν από τις πουέντ αλλά τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον πόνο που ένιωθε μέσα της.Κατέβηκε στο καμαρίνι της όπου την περίμεναν οι φίλες της και η δασκάλα της με αγωνία. ''Τί χάλια είναι αυτά, τι έπαθες;'', της φώναξε η Σοφία αγχωμένα. Η Εύα πέρασε δίπλα τους και με κατεβασμένο το κεφάλι ψέλισε ''Συγγνώμη..''. Η καθηγήτριά της την πλησίασε αποφασιστικά,έπιασε το πιγούνι της και την κοίταξε ευθεία στα μάτια.''Αυτή τη συγγνώμη την οφείλεις στο εαυτό σου για την εξαθλίωση με την οποία τον καταδίκασες.Από όλες εμάς,απλά συγχαρητήρια.Ο χορός σου μας μάγεψε.Αν μου είχες δείξει τις ιδέες σου θα τις ακολουθούσα πιστά.Μπράβο.Και τώρα σκούπισε τα δάκρυά σου και ετοιμάσου γιατί θα φύγουμε.Τα αποτελέσματα θα τα μάθουμε στο δρόμο.Είναι αργά''.Χειροκροτήματα και μαγεμένα βλέμματα πλυμμήρισαν το καμαρίνι.Η Εύα κοίταζε με απορία.Ένα μικρό χαμόγελο άρχισε να εμφανίζεται στα χείλη της.Το χαμόγελο μεγάλωσε, έγινε γέλιο, ξέφρενο γέλιο, γέλιο από καρδιάς.

Ώρα 11:00μμ

  Πήρε το δρόμο για το σπίτι πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας.Το χαμόγελό της πρόδιδε την ευτυχία που  την έλουζε.Την είχαν καλέσει από 2 φημισμένες σχολές χορού της Ευρώπης για οντισιόν.Είχε ελπίδες για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.Θα περνούσε μια ζώη πάνω στην σκηνή και θα έκανε αυτό που κάλυτερα ήξερε να κάνει, να χορεύει.Μέσα στην αφοπλιστική ησυχία του δρόμου άρχισε να χορεύει, να τρέχει, να πηδάει.Φώναζε, γελούσε, έκλαιγε.Διάσπαρτα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο.Και ξαφνικά όλα γύρω της έγιναν πολύ φωτινά,μια στιγιαία αναλαμπή ήταν αρκετή για να χάσει την ισορροπία της.Ζαλίστηκε.Και μετά,ένας δυνατός ήχος που την πλησίαζε ολένα.Ένας εκοφαντικός θόρυβος και μετά,πόνος.Πονούσε πολύ,δεν έβλεπε,δεν άκουγε,δεν ένιωθε παρά μόνο πόνο.Δάκρυα καφτά μούσκευαν το πρόσωπό της και περίμενε,περίμενε τη συνέχεια βυθισμένη στο σκοτάδι της.

  Άνοιξε τα μάτια της αργά και όλα γύρω της ήταν λευκά και αυστηρά.Είδε τη μητέρα της να κουνάει τα χείλη της και να την κοιτάει παρακλητικά.Σιγά σιγά άρχισε να την ακούει.''Αγάπη μου, μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ.Έμαθα ότι έσκισες χτες,μπράβο σου.Θα κάνουμε μερικές εξετάσεις ακόμα και θα πάμε στο σπίτι μας.Είσαι κάλα;'',τη ρώτησε νευρικά.Η Εύα έγνεψε καταφατικά.''Θέλω να φύγουμε'', ψιθύρισε, ''πρέπει να κάνω πρόβα'',είπε.''Θα φύγουμε καρδιά μου''.

''Δε νιώθω τα πόδια μου'', επέμεινε,''θέλω να σηκωθώ''.Έκανε μια προσπάθεια μα μάταια.Η μητέρα της ξέσπασε σε κλάματα και της χάιδευε το πρόσωπο. Και τότε όλα γύρω της έγιναν κόκκινα,υγρά,απελπιστικά.Δε ρώτησε γιατί δεν άντεχε να ακούσει την απάντηση.Αλλά μέσα της ήξερε.Δεν θα ξαναπερπατούσε ποτέ,δε θα ξαναχόρευε.Ο κόσμος της γκρεμίστηκε σε μια στιγμή.Τη στιγμή που κάποιος απρόσεκτος οδειγός έκλεψε τόσο προκλητικά και ετσιθελικά τη ζωή της.Η καρδιά της γέμισε μίσος,θυμό,οργή και απογοήτευση.Ήταν μόνη.

  Το περιβάλλον της από το μπαλέτο την επισκέφτηκε όταν γύρισε πια στο σπίτι.Νόμιζε πως ήταν έτοιμη γι αυτό αλλά έκανε λάθος.Το ίδιο και οι κοπέλες.Αμηχανία έντυνε το σκηνικό.Τα λουλούδια και τα νευρικά χαμόγελα δεν έβγαζαν από το πλάνο το αναπηρικό καροτσάκι και τα κοιμησμένα,άλλοτε ταλαντούχα,νεαρά πόδια .Όλα είχαν τελειώσει.Το πρωί θα ξυπνούσε και θα έμενε σπίτι, και αύριο και πάντα.Πετάχτηκε από το κρεβάτι μούσκεμα από τον υδρώτα και με μάτια κλαμμένα.Ήταν ώρα να σηκωθεί.

Ώρα 9:00πμ

  Τα μαύρα της μάτια κοιτάζουν ανέκφραστα την αυλή του μικρού της σπιτιού, ενώ ο αέρας ανακατεύει στοργικά τα καστανά μαλλιά της.Χοντρές νυφάδες χιονιού ξεκουράζονται στιγμιαία στο χλωμό πρόσωπό της κι έπειτα λιώνουν. Καθισμένη στα σκαλιά της εισόδου προσπαθεί να βάλει σε τάξη αυτά που σκέφτεται και νιώθει. Δίπλα της ακουμπισμένος ο μεγάλος σάκος με όλα όσα θα χρειαστεί σήμερα.Τα τσεκάρει στο μυαλό της ένα-ένα, είναι όλα εκεί.''Πρέπει να τα καταφέρω'' σκέφτεται ξανά και ξανά. Είναι η πιο σημαντική παράσταση!Μόνο να θυμηθώ να μη γυρίσω μόνη το βράδυ.