Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

"ΣΧΕΣΗ ΜΙΣΟΥΣ"



 του Φάνη Πετράκη


Γενικά είμαι ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, έτσι νομίζω τουλάχιστον, στη ζωή μου έχω μαλώσει ελάχιστες φορές. Δεν προκαλούσα και δεν με προκαλούσαν. Έδινα τόπο στην οργή που λένε και με διάλογο και επιχειρήματα έβρισκα το δίκιο μου η περνούσα το δικό μου, που λένε.
Τώρα στα γεράματα έχω μια σχέση μίσους, άλλη περιγραφή νομίζω ότι την αδικεί!
Με ποιόν και τι έχω να μοιράσω τώρα που είμαι και συνταξιούχος και δεν έχω κοινά συμφέροντα με κανένα! Και όμως, υπάρχει και είναι με κάτι άψυχο θα λέγαμε, αλλά που τελικά  έχει ψυχή και με διαολίζει όσο δεν παίρνει, με αναγκάζει να το βρίζω, να το βλαστημάω, να το κλωστάω, να το μουντζώνω, να γελάω μαζί του και άλλα πολλά ακατανόμαστα και αν συνεχίσω χωρίς να σας βάλω στο νόημα θα με πείτε τρελό!
Ας τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
 Στην οικοδομή μας, μια πολυκατοικία επτά διαμερισμάτων, από δύο ισόγειο, πρώτος και δεύτερος και ένα διαμέρισμα στον τρίτο το δικό μας, ουσιαστικά μια από τις πιο μικρές πολυκατοικίες που υπάρχουν, υπάρχει ένας ανελκυστήρας.
Το ασανσέρ, η ανελκυστήρας επί το ελληνικότερο, εξυπηρετεί κυρίως τα δύο του δευτέρου και εμάς, τη γυναίκα μου και εμένα. Τίποτα δηλαδή! Είναι ένα σύγχρονο μηχάνημα πολυτελέστατο, αυτόματο, δυνατότητας μεταφοράς επτά ατόμων ταυτόχρονα!
Το τι ιστορίες έχω να διηγηθώ, είναι αδιανόητες!
Σήμερα, για παράδειγμα, πάω να φύγω και το ασανσέρ ήταν στον τρίτο, για μεγάλη μου έκπληξη από εχθές το βράδυ που γύρισα αργά. Τα φώτα  αναμμένα και όλα τα κουμπιά, που σημαίνει ότι το κάλεσαν και δεν ανταποκρίθηκε.  Μπλοκάρισε, σκέφτηκα, μπήκα, κουνήθηκα λίγο μπας και ξυπνήσει τίποτα. Βγαίνω να πάω στο μηχανοστάσιο να δω αν μπορώ να κάνω τίποτα και το ακούω να ξεκινάει, το παίρνω με τις σκάλες, μόλις έφθανα σε κάποιον όροφο εκείνο ξεκινούσε για τον επόμενο, το πήρα και γω με τα πόδια ως συνήθως. Το κατέβασμα το κάνω, εννιά στις δέκα με τα πόδια, βαριέμαι να περιμένω, αλλά το ανέβασμα, μετά την μαρμαρυγή που έχω, δεν μπορώ και λαχανιάζω, το έχω ανάγκη το ρημάδι, ιδίως αν ως συνήθως είμαι φορτωμένος.
Σχεδόν ποτέ δεν το βρίσκω στο ισόγειο, όλο και κάπου αλλού θα βόσκει. Όταν το καλώ και έχω κάτι να φορτώσω η να ξεφορτώσω κρατάω με ιδιαίτερη φροντίδα τη πόρτα ανοιχτή, έτσι και κλείσει πάει μου το πήραν. Θυμάστε βέβαια πόσα διαμερίσματα είμαστε! Δεν θυμάμαι πόσες φορές μου το πήραν με τσάντες και πράγματα μέσα.   Εντάξει δεν έχασα τίποτα αλλά είναι για το γαμώτο, λες όλα τώρα συμβαίνουν που το απασχολώ για λίγα λεπτά.
Όταν ξεχάσω κάτι και ανέβω για ένα λεπτό, να μπώ να το πάρω και να φύγω αμέσως, δεν υπάρχει καμία περίπτωση θα μου το πάρουν και θα κατέβω με τα πόδια.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μετάνιωσα που το πήρα για κατέβασμα, βέβαια, γιατί σταμάτησε και στους δυο ορόφους θαρρείς και είναι συνεννοημένοι οι συγκάτοικοι να μου την σπάνε η είμαστε καμιά δημόσια υπηρεσία, μπαινοβγαίνει κόσμος και γίνεται χαμός!
Χτές βράδυ για παράδειγμα, φεύγαμε, βάζω τα κλειδιά στη πόρτα και περιμένω τη γυναίκα μου να πάρει τη τσάντα της, να κλείσει τα φώτα και να φύγουμε. Κάλεσα και το ασανσέρ να είμαστε έτοιμοι γιατί βιαζόμασταν. Έρχεται το ασανσέρ, το κοιτάζω με νόημα και λέω φυσικά μέσα μου, δεν θα κρατήσω τη πόρτα και θα μου φύγεις, είμαι σίγουρος! Μπορώ να βάλω και στοίχημα. Αν και σ’ αυτή τη περίπτωση θα κάνει το αντίθετο για να χάσω… Πόση ώρα έκανε λοιπόν η γυναίκα μου; Ένα ; Δύο λεπτά;  «Το ασανσέρ το πήρανε,» της λέω «τα βλέπεις; Το ρημάδι!» Απάντηση «είσαι αρνητικός και η αρνητική σου ενέργεια τα κάνει αυτά» και το πήραμε ως συνήθως με τις σκάλες…
Με τρελαίνει και με αποδιογανώνει, τέσσερα διαμερίσματα και όταν το χρειαστώ τότε θα το θέλουν και άλλοι!! Είναι τρελό, δεν βγάζει νόημα.  
Πολλές φορές τα καλώ μπαίνω, πατάω το κουμπί, τίποτα, ανοιγοκλείνω τη πόρτα η πηδάω ελαφρά και επιτέλους ξεκινάει Στη γυναίκα μου βέβαια δεν το κάνει ποτέ, στους άλλους απλά δεν ξέρω.
     Θέλω να επισημάνω ότι από τότε που άρχισα να γράφω τις ιστορίες μας και τα παράπονά μου σταμάτησαν όλα. Μα μα όλα! Τέρμα τα κόλπα, διαγωγή κοσμιοτάτη, σαν να μην τρέχει τίποτα. Σταμάτησαν να μου το παίρνουν, με περιμένει σαν σκυλάκι μήπως και το ξαναχρειαστώ και τα τρικάκια και οι κορδελίτσες που με έκανε τέρμα.
     Τώρα πες τε μου και σεις τι συμπεράσματα βγάζετε. Μάλλον φοβήθηκε την διαπόμπευση που θα του κάνω!!!!
Αλλά και εγώ δεν πρόκειται να του την χαρίσω, θα το δημοσιεύσω κι όποιον πάρει ο χάρος. Αμάν πια…
   Γεια σας.

Γενάρης 2014


Δεν υπάρχουν σχόλια: