της Λένας Λοίζου
Πόσες ζωές στοιβαγμένες
στο σωρό της απελπισίας
Επιβιώνουν στο σκοτάδι,
αποζητούν την ουσία του χτύπου τους,
κυκλοφορούν στα σοκάκια
για να βρουν μια θέα
αντάξια ενός παριζιάνικου καμβά.
Το περπάτημα χαλαρό και
ασταθές καθώς είναι
φοβάται μην συναντήσει
την ξεχασμένη ομορφιά των δακρύων.
Τα πρόσωπα θάλασσες ολόκληρες
που καμία στεριά δεν στάθηκε ικανή
να τα φιλοξενήσει.
Χέρια κουρασμένα
από τη διαρκή πάλη της τριβής,
ξεχαρβαλωμένα από την αχρηστία
των πεπραγμένων.
Ένα όνειρο να τα σκεπάζει
όλα χωρίς εξήγηση για το πώς κυριεύσε
την αχρωμία της συντριβής.
Ένας όλεθρος πανταχού παρόν,
ξεριζώνει την ενδοφλέβια πυγμή,
συνθλίβει την εν δυνάμει τελειότητα
της ευτυχίας,
αποκαλύπτει την ανυπολόγιστη
αδυναμία του εαυτού μας.
Μα σαν έρθει η γενεσιουργός εποχή,
ας ανοίξουν τα βλέμματα μας
στο άπειρο των μαρασκινών κήπων των ματιών μας .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου