Ανάταση

της Νόπης Χατζηιγνατιάδου

Δυσνόητες ρωγμές στο ανέφικτο
όμοιες με εκείνες που σου χάραξαν στο μέτωπο
λίγο πριν την εκούσια θυσία,
όμοιες με τα λαβωμένα, απ’ τα χέρια ενός παιδιού,
φτερά μιας πεταλούδας.

Ρωγμές
ακαθόριστες,
που ασελγούν στης γαλήνης τα σώματα
που ραπίζουν σπερματικές διαθλάσεις
στην ανοργασμική πλέον ακοή σου.

Ρωγμές
στις αισθήσεις που φύλαξες
για τον έρωτα μιας καταδότρας νύχτας.

Κι η ψυχή σου
ως κι η μικρή ψυχή σου
δεν χωράει σε ορίζοντες
μα υπομένει γενναία το τραχύ των ρωγμών.

Κι εκείνο της πεταλούδας το πέταγμα
ματαιώθηκε πάλι.