πώς

της Τίνας Παπαβασιλείου

Σ' αγαπώ

Ακριβώς όπως το χέρι 

Ξεκλειδώνει κάποιο μυστικό κουτί.

Όπως αφήνεται το νεκρό φύλλο στο χώμα

Όπως το κύμα γίνεται αφρός

Και σκάει σε ένα βότσαλο

Όπως μια ηλιαχτίδα

Πλανιέται και φωτίζει

Τα πάντα

Μόνο που κάποτε, κάπου δεν θα φτάσει ποτέ.

Και γίνεται εκεί σκιά.

Όπως ο αέρας αγαπάει τα νησιά

Και όπως φοβάται ο φυλακισμένος τους ήχους τα βράδια

Όπως οι αυλές αγαπούν τα παιδιά

Που χτυπούν τα γόνατά τους

Έχει η αγάπη μου μέσα της κλεισμένη 

Τη δύναμη μα και την κούραση

Του ανθρώπου που περπάτησε πολύ

Σε κτήματα άγονα

Σε θάλασσες στείρες

Σε σκοτεινούς ουρανούς και απέραντους

Κι έχει αυτή η αγάπη κλειδωμένο μέσα της

Το φόβο ενός ονείρου ανείπωτου

Που νιώθεις μόνο όταν ονειρεύτηκες πολύ στη ζωή σου

Μα δεν στέριωσε τίποτα

Και τίποτα δεν άξιζε.

Έχει η αγάπη μου για σένα

Μια εμμονή να υποκρίνεται

Ότι είναι μικρότερη από όσο εσύ τη βλέπεις.

Γιατί σε αγάπησα όπως κοίταξε ένα παιδί μια φορά

Μέσα από μια κλειδαρότρυπα

Δειλά και γενναία

Συνωμοτικά και παράνομα.

Όπως ξεχύθηκε το γεράκι

Σε έναν ουρανό μια φορά

Για να καταθέσει σε αυτόν την ψυχή του

Έχει η αγάπη μου για σένα 

Κλεισμένη μέσα της 

Μια ευωδιά από θάνατο.