κλουβί δίχως πουλί

του, δικού μας, Χρήστου Αρμάντο Γκέζου

Ένα σπίτι φτιαγμένο με άχυρα

φτιαγμένο με ξύλα

μια μικρούλα ποτίστρα στην άκρη

με νερό λερωμένο

γεμάτο αίμα φτερά κι ακαθαρσίες

κι εσύ το πουλί στη γωνιά λαβωμένο

ο λαιμός σου στο στήθος να πέφτει

από το ράμφος σου στάζουν όνειρα

λιωμένα

πέφτουν στο πάτωμα πέφτουν και πέφτουν

ανακατεύονται με τα δάκρυα

γίνονται λάσπη.

Κάποτε η πόρτα ανοίγει

τετράγωνο από φως

εσύ δεν το περίμενες ποτέ

ξαφνιάζεσαι

σηκώνεσαι τραντάζεις τα φτερά σου

περνάς την πόρτα

χαμογελάς

σε τρώει η γάτα.