της, δικής μας, Φωτεινής Ναούμ
Σούρα με λένε με το όνομα. Ζω σ' αυτή τη γειτονιά πάνω από τριάντα χρόνια τώρα. Το κανονικό μου όνομα είναι Αλέξης, μα ποιος νοιάζεται πια; Το μαγαζί που βλέπεις είναι δικό μου. Δέκα πέντε χρόνια έχει που πέρασε στα χέρια μου. Καλή δουλειά. Μεγάλη κονόμα τα χρόνια τα καλά. Έφυγα από το χωριό μου στα δώδεκα. Χαμίνι, μεγάλωσα μέσα στους δρόμους. Η μάνα μου, χήρα με άλλα δυο παιδιά, ήξερε πως μπάρκαρα και θαλασσοπνιγόμουν στα ξένα. Της ήταν πιο εύκολο να το ξέρει αυτό. Κανείς δεν της είπε μέχρι τότε τι φουρτούνες πιάνουν στη στεριά.
Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ξένος μεταξύ αγνώστων. Μικρός ήμουν. Νιόβγαλτο παιδί. Πιτσιρικάς. Αλλά είχα μπέσα και όπως έλεγε ο Παναγής, μάτια καθαρά. Με τράβηξε κοντά του. Όχι αμέσως. Ξεκίνησα με μικροκλοπές. Πορτοφόλια, τσάντες, καμία διάρρηξη της πλάκας. Εύκολη δουλειά. Έβγαζα το κατιτίς μου να πιω, κάτι να φάω, κάπου να κοιμηθώ. Μετά ήρθε η Νόνα. Το πραγματικό της όνομα Τασούλα. Από ένα χωριό πολύ κοντά στο δικό μου. Μόλις το μάθαμε σαν να μας έδεσε απότομα. Κολλήσαμε. Ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερη από μένα. Εγώ έφτασα τα δέκα τέσσερα, εκείνη κοντά στα δέκα εφτά. Πουτανίτσα ήταν. Έτσι μου λέγανε, μα δεν μ' ένοιαζε. Σάμπως τι ήμουν κι εγώ; Ένας μικρός λωποδυτάκος με την τύχη του πρωτάρη που μ' ακολουθούσε δύο χρόνια στη σειρά. Ποινικό μητρώο, καθαρό. Ούτε μια κηλίδα τόση δα να μου μουτζουρώνει το όνομα. Κούτελο καθαρό.
Η Νόνα εξαφανίστηκε λίγο καιρό μετά. Άλλαξε σπίτι. Δούλευε για τον Νώντα απ' τον Μυστρά. Σπανίως την έβλεπα και ακόμη τότε όχι για πολύ. Ήταν μονίμως κουρασμένη. Μονίμως φοβισμένη. Όσα αστεία και αν της έλεγα κανένα χαμόγελο δεν έλεγε να φανεί. Μεγάλωσε απότομα μέσα σε λίγους μήνες. Βαφόταν βαριά κι έντονα. Τα μάτια της μισόκλειστα από την κούραση, τα δικά μου πάλι ορθάνοιχτα από την υπερένταση. Ένιωθα μόνιμα κυνηγημένος κι ας μη με κυνηγούσαν ακόμα. Ίσως να ‘ταν και οι ενοχές μου, ίσως το ένστικτο. Τι να πω, όπως σας είπα, ήμουν ακόμη παιδί αθώο κι άμαθο μακριά απ' την αγκαλιά της μάνας…
Σούρα με λένε με το όνομα. Ζω σ' αυτή τη γειτονιά πάνω από τριάντα χρόνια τώρα. Το κανονικό μου όνομα είναι Αλέξης, μα ποιος νοιάζεται πια; Το μαγαζί που βλέπεις είναι δικό μου. Δέκα πέντε χρόνια έχει που πέρασε στα χέρια μου. Καλή δουλειά. Μεγάλη κονόμα τα χρόνια τα καλά. Έφυγα από το χωριό μου στα δώδεκα. Χαμίνι, μεγάλωσα μέσα στους δρόμους. Η μάνα μου, χήρα με άλλα δυο παιδιά, ήξερε πως μπάρκαρα και θαλασσοπνιγόμουν στα ξένα. Της ήταν πιο εύκολο να το ξέρει αυτό. Κανείς δεν της είπε μέχρι τότε τι φουρτούνες πιάνουν στη στεριά.
Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ξένος μεταξύ αγνώστων. Μικρός ήμουν. Νιόβγαλτο παιδί. Πιτσιρικάς. Αλλά είχα μπέσα και όπως έλεγε ο Παναγής, μάτια καθαρά. Με τράβηξε κοντά του. Όχι αμέσως. Ξεκίνησα με μικροκλοπές. Πορτοφόλια, τσάντες, καμία διάρρηξη της πλάκας. Εύκολη δουλειά. Έβγαζα το κατιτίς μου να πιω, κάτι να φάω, κάπου να κοιμηθώ. Μετά ήρθε η Νόνα. Το πραγματικό της όνομα Τασούλα. Από ένα χωριό πολύ κοντά στο δικό μου. Μόλις το μάθαμε σαν να μας έδεσε απότομα. Κολλήσαμε. Ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερη από μένα. Εγώ έφτασα τα δέκα τέσσερα, εκείνη κοντά στα δέκα εφτά. Πουτανίτσα ήταν. Έτσι μου λέγανε, μα δεν μ' ένοιαζε. Σάμπως τι ήμουν κι εγώ; Ένας μικρός λωποδυτάκος με την τύχη του πρωτάρη που μ' ακολουθούσε δύο χρόνια στη σειρά. Ποινικό μητρώο, καθαρό. Ούτε μια κηλίδα τόση δα να μου μουτζουρώνει το όνομα. Κούτελο καθαρό.
Η Νόνα εξαφανίστηκε λίγο καιρό μετά. Άλλαξε σπίτι. Δούλευε για τον Νώντα απ' τον Μυστρά. Σπανίως την έβλεπα και ακόμη τότε όχι για πολύ. Ήταν μονίμως κουρασμένη. Μονίμως φοβισμένη. Όσα αστεία και αν της έλεγα κανένα χαμόγελο δεν έλεγε να φανεί. Μεγάλωσε απότομα μέσα σε λίγους μήνες. Βαφόταν βαριά κι έντονα. Τα μάτια της μισόκλειστα από την κούραση, τα δικά μου πάλι ορθάνοιχτα από την υπερένταση. Ένιωθα μόνιμα κυνηγημένος κι ας μη με κυνηγούσαν ακόμα. Ίσως να ‘ταν και οι ενοχές μου, ίσως το ένστικτο. Τι να πω, όπως σας είπα, ήμουν ακόμη παιδί αθώο κι άμαθο μακριά απ' την αγκαλιά της μάνας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου