Αυτό το δωμάτιο μυρίζει καινούργιο

της Νάνσυ Αγγελή

Αυτό το δωμάτιο μυρίζει καινούργιο. Είναι σαν να’ μαι εγώ ο πρώτος του ένοικος. Είναι οι τοίχοι του λευκοί. Μοιάζουν μάλλον χάρτινοι, ή καλύτερα άυλοι ή πολύ λεπτοί. Τους αγγίζω και μια αίσθηση λεπτού, γυαλιστερού υφάσφατος διαπερνά τα παγωμένα ακροδάχτυλα μου. Είναι ένα ύφασμα που φουσκώνει στον άνεμο, ένα ύφασμα έτοιμο να σκιστεί σα παλιά φόδρα. Αλλά όχι. Η φόδρα είναι καινούργια και το δωμάτιο αυτό δεν πέφτει εύκολα, συνεχίζει να με περικλείει σθεναρά, παρά την φαινομενική ευθραστότητα. Είμαι άνετα καθισμένος στο δωμάτιο αυτό κι όμως δεν μπορώ να κουνηθώ. Είναι σαν να’ μαι εγώ ο πρώτος του ένοικος και είναι σαν το δωμάτιο αυτό να φτιάχτηκε στα μέτρα μου. Τόσο ακριβές που καταλήγει ασφυκτικό. Δεν νιώθω λύπη, ούτε απορία, μοιάζει φυσικό όλο αυτό το αφύσικο, σαν να έρχοταν προς τα μένα από μακριά, από πάντα. Θα ήθελα να ανάψω ένα τσιγάρο, αλλά απ’ όσο καταλαβαίνω απαγορεύεται, το δωμάτιο δεν το επιτρέπει. Δεν μου μένει τίποτα άλλο απ’ το να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια. Πάνω που έχω αρχίσει να γλαρώνω- τα μάτια κλειστά, τα χείλη σφιγμένα- ακούω υπόκωφα χτυπήματα. Λέτε να μου χτυπούν την πόρτα;