Μου είπανε οι φίλοι ότι ήρθες Άνγκελα

 της Ευτυχίας Φράγκου

(Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής, Άνοιξη 2013)

Μου είπανε οι φίλοι, ότι ήρθες Άνγκελα. Πριν από λίγο καιρό. Ετεροχρονισμένα όλα. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις που ήρθες ούτε τι σε συμβούλεψαν οι μαυροφορεμένοι στεγνοί σου σύμβουλοι. Δεν ξέρω τι θα σου μεταφέρουν, τι μαθαίνεις, τι ακούς, και τι επαφή έχεις με την πραγματικότητα του Νότου. Ο Ελληνικός λαός μέσα στην αποχαύνωσή του είναι αρκετά ευφυής για να καταλάβει ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είσαι εσύ. Οι πραγματικοί μας εχθροί κατοικοεδρεύουν σε αυτή τη χώρα, έχουν Ελληνική υπηκοότητα και Ελληνικά ονοματεπώνυμα. Είναι τόσοι πολλοί που αυτοπαρουσιάζονται και συστήνονται ως Έλληνες εδώ, χαμερπή ερπετά, ανθρωπόμορφα, που δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία της Ελληνικότητας.
Μέσα στα τόσα ψέματα με τα οποία έχουν ντύσει τις λέξεις, δεν παύουμε να ξέρουμε, να γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι καμία μεγάλη Δύναμη δεν θα μας σώσει, όπως δεν έγινε ποτέ, έτσι δεν περιμένουμε να γίνει ούτε και τώρα. Όσοι δεν διδάσκονται από την ιστορία θα πρέπει δυστυχώς να την ξαναζήσουν. Αυτό όμως ισχύει και για τη δική σου πλευρά. Μην ξεχνάς τον 20ο αιώνα, Εμείς σίγουρα δεν τον ξεχνάμε.
“Άοπλοι πολεμήσατε πάνοπλους και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και υπερισχύσατε. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, διότι είστε Έλληνες.”
Δεν θέλουμε ούτε τη σικέ συμπάθεια, ούτε την μπλαζέ ελεημοσύνη, ούτε όμορφα παρατεταγμένα λόγια που ηχούν ωραία. Το μόνο που απαιτούμε είναι να τιμήσεις αυτή τη χώρα που σε υποδέχτηκε πριν από λίγο καιρό, και κυρίως τους κατοίκους της, όπως εμείς τιμάμε τη χώρα σου, σαν μετανάστες και σαν επισκέπτες. Να τιμήσεις αυτή τη χώρα που πριν από 70 χρόνια οι πρόγονοί σου κατέστρεψαν, αυτή τη χώρα που πληγές μόνο καλείται συνέχεια να κλείνει. “Ότι το μυαλό και η καρδιά είναι για το ανθρώπινο σώμα, είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα”, όπως είχε πει και ο δικός σας ο Goethe.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που εκτιμώ στη χώρα σου. Έχω έρθει κάποιες φορές, και έχω γνωρίσει υπέροχους Γερμανούς. Τη Fides, τη Hannah, τον Lucas και τον Tim. Τα βράδια συχνά διαβάζω τους υπέροχους δικούς σας, Goethe, Nietzsche, Bukovski και Brecht, και το ταξίδι του μυαλού ξεκινάει. Με ξεκουράζει να παίζω στο πιάνο ή να βάζω στο παλιό πικάπ Bach, Beethoven και Brahms. Μαγεία. Με κλειστά μάτια.

Δεν είμαστε απέναντι. Δεν είμαστε όμως δίπλα. Είστε Βόρεια. Είμαστε Νότια. Δεν χρειάζεται να είμαστε το ίδιο. Γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι ίδιοι; Μπορεί η Ελλάδα να γίνει Γερμανία; Μπορεί άραγες η Κίνα να γίνει Σουηδία; Μπορεί το γιασεμί να γίνει υάκινθος, και ο βασιλικός σταφύλι; Άδικος κόπος. Ξένο ρούχο, σε παράταιρο μέγεθος. Κουστούμι δανεικό. Δανεικά; Μου είπαν οι φίλοι ότι σου χρωστάμε λεφτά. Δεν είμαι πολύ καλή με νούμερα και αριθμούς. Με ζαλίζουν, νιώθω τα μηδενικά να χορεύουν μπροστά μου και τα χάνω. Είναι πολλά μου είπαν. Αν τα θέλεις πίσω μην τα ψάχνεις σε αυτούς που παίρνουν σύνταξη 400 ευρώ και μισθούς 600. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το καταλάβεις αυτό. Ούτε εγώ είμαι. Μπορώ να σε βοηθήσω όμως. Νομίζω ότι στη Ζυρίχη, σε κάτι τραπεζικούς λογαριασμούς μπορεί και να βρεις περισσότερα. Αλήθεια γιατί δεν το ψάχνεις;
Μαύρα σύννεφα λένε ότι έρχονται. Η Κρίση ακόμα δεν έχει ξεκινήσει. Έχει και άλλο πάτο. Τι κρίση και αηδίες; Η κρίση εξ’ ορισμού είναι έντονη αλλά κρατάει λίγο. Εδώ περνάνε τα χρόνια και έχουμε συνηθίσει τη λέξη. Πάει με όλα. Μέτρα λόγω κρίσης. Αυτοκτονίες λόγω κρίσης. Ανεργία λόγω κρίσης. Απολύσεις λόγω κρίσης. Άστεγοι λόγω κρίσης. Περικοπές λόγω κρίσης. Απεργίες λόγω κρίσης. Κατάθλιψη λόγω κρίσης Και εσύ συνεχίζεις να ψάχνεις τα λεφτά εδώ. Σχήμα οξύμωρον. Σχήμα ανόητο. Μη νομίζεις έχουμε και εμείς σχέδιο Β.

Ακόμα και αν τα κατάμαυρα σύννεφα έρθουν και πάνε όλα στραβά για εμάς, θα πάμε όλη η παλιοπαρέα στα Κουφονήσια, στους Παξούς, στη Μάνη, στην Κρήτη, στο Πήλιο, στην Κέρκυρα, στη Λευκάδα, στη Μυτιλήνη, στην Κάρπαθο, στο Καστελόριζο, στην Αμοργό, στη Φλώρινα, στην Αλεξανδρούπολη, στην Ιθάκη, στους Δελφούς, στην Επίδαυρο και σε τόσα άλλα μέρη. Θα βρει ο καθένας μας, ένα μικρό σημείο στα 15.000 χμ. περίπου ακτογραμμής που έχουμε, και θα ξεκινήσουμε από την αρχή κοιτώντας το μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Βούτυρο και μέλι σε ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς. Ντομάτα και φέτα πάνω σε παξιμάδι κρητικό. Ότι και να κάνετε, όπως και να έρθουν τα πράγματα, όπου και να πάμε θα είμαστε στον παράδεισο. Το μαγαζί είναι γωνία και το ξέρεις όπως το ξέρουμε και εμείς. Και να είσαι σίγουρη ότι θα καταφέρουμε να κάνουμε κάτι από το τίποτα. Το έχουμε κάνει τόσες φορές. Θα το ξανακάνουμε. Καινούριοι από τις στάχτες μας. Έχοντας στην αγκαλιά μας στο νου μας, στη ψυχή μας όλους τους σπουδαίους Έλληνες που μας εμπνέουν και μας οδηγούν. Οι φάροι μας στο σκοτάδι. Θα το κάνουμε για αυτούς που έφυγαν και θυσιάστηκαν. Θα το κάνουμε για τα παιδιά που έρχονται. Το οφείλουμε. Έχουμε να λογοδοτήσουμε και σε αυτούς που έφυγαν και σε αυτούς που έρχονται. Θέλω να μπορούμε να τους κοιτάμε κατάματα.
Στο μόνο που συμφωνούμε είναι ότι πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Να είσαι σίγουρη ότι μέσα σε αυτή τη φαυλότητα που μας έχει περικυκλώσει εντός των τειχών σε διοικητικό, οικονομικό πολιτικό, και δημοσιογραφικό επίπεδο υπάρχει μία Ελλάδα που δημιουργεί, που σκέφτεται, που ονειρεύεται, που πράττει, και η οποία παλεύει με τα τέρατα. Μία Ελλάδα που με τα ψίχουλα μεγαλουργεί εντός και εκτός των τειχών. Και μπορεί να την αισθάνεσαι αφοπλισμένη αλλά είναι εδώ παρούσα και ενεργή. Και η δική μου η γενιά, η γενιά του ’80 αλλά και όλες οι άλλες θα συνεχίσουμε όλοι να χαμογελάμε, να προσπαθούμε, να ερωτευόμαστε, να κοιτάμε λαίμαργα τον ήλιο στα μάτια. Θα τη δώσουμε τη μάχη όρθιοι.

Να μην ξεχνάς πως η φωτιά έχει ξεσπάσει. Στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Κύπρο στην Ιρλανδία, τώρα και στη Γαλλία. Η γιαγιά μου συνήθιζε να μου λέει πως όποιος κλείνει την πόρτα σκεπτόμενος πως η φωτιά δεν θα μπει σπίτι του, δεν έχει ιδέα από φωτιά και ματαιοπονεί. Όσο και να κλείνεις παράθυρα, και πόρτες η φωτιά έγινε λαίλαπα. Οι τύψεις έγιναν ήδη Ερινύες. Η Ύβρις έχει ήδη διαπραχθεί, η Άτις- το δόλωμα- είναι εδώ, η Νέμεσις- η οργή είναι παντού- και απλά περιμένουμε της Τίση και την Κάθαρση. Το αλάνθαστο- πάντα εφαρμόσιμο σχήμα που αφορά κυρίως στους δικούς μας εθνικούς προδότες.

Μην υποτιμάς αυτό το λαό. Όποιος τον υποτίμησε, κλήθηκε να το πληρώσει αδρά. Η ιστορία έχει όλες τις απαντήσεις. Να θυμάσαι πάντα.

"Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του..."
Γιάννης Ρίτσος